Jak zająć swoje miejsce w rodzinie męża

Jak zająć swoje miejsce w rodzinie męża . Popatrzmy na to zagadnienie z perspektywy kobiety:

Każde zamieszkanie wspólne pary, każde małżeństwo jest jednocześnie procesem separacji od rodzin pochodzenia. W tym okresie każdy z małżonków musi opuścić swoją rodzinę pochodzenia i zaryzykować wytworzenie więzi z kimś, kogo wybrał. Okres wspólnego zamieszkania pod jednym dachem, jest okresem bardzo potrzebnym na stworzenie nowej więzi między partnerami. Uważa się, że okres 2 lat wspólnego mieszkania bez innych osób jest okresem wystarczającym, aby para która chce budować wspólne życie, wytworzyła nowy rodzaj zaufania do siebie, dobry sposób porozumiewania się ze sobą. Więzi, które wówczas się tworzą, są niezbędne do tego, aby rodzina przetrwała oraz żeby para mogła zostać rodzicami.

W początkowym okresie bycia pary razem kształtują się podstawowe wzorce kontaktu między parą a rodzinami pochodzenia kobiety i mężczyzny. Pierwszym pytaniem, które warto sobie zadać jest, jak ułożyć sobie relacje z przyszłą teściową?

Przyjrzyjmy się niektórym relacjom synowa-teściowa.

Przykład 1: „nigdy nie będę tak dobra jak teściowa”

Teściowa jest znanym specjalistą, ma wyższe wykształcenie, utrzymuje rodzinę, jest głównym źródłem dochodów. Mąż jest jedynakiem, oczkiem w głowie swoich rodziców. Trudno jest dorównać takiej teściowej. Wybranka męża ma wyższe wykształcenie, jest inteligentną, piękną kobietą i de facto ma podobnej wysokości dochody jak mąż. Teściowa wspiera młode małżeństwo finansowo. Kobiecie trudno wyznaczyć własne granice i mieć inne zdanie niż teściowa i teść. Matka męża uważa, że jej syn jest geniuszem, również finansowym „Tylko ona wie, czego jej syn potrzebuje”. Matka męża dyskretnie sprawdza jak synowa wychowuje jej wnuki i czy ma w domu porządek. Młoda mężatka latami wierzy w to, że mąż lada chwila zarobi duże pieniądze, chociaż nic na to nie wskazuje. Podtrzymuje ona tę iluzję, równe dlatego, że wstydzi się swojej rodziny pochodzenia. Synowa ciągle się dokształca, podnosi swoje kwalifikacje. W tej rodzinie mąż nigdy nie wyodrębnił się od swojej rodziny pochodzenia, od poglądów matki i ojca.

Przykład 2: „przyjmę od teściowej to co akceptuję”

Młoda mężatka zauważyła, że w rodzinie męża (teść i bracia) regularnie pili alkohol do obiadu i kolacji, upijając się. Kobieta zorganizowała spotkania rodzinne z rodziną męża tak, że mąż nie miał okazji do uczestniczenia w zakrapianych imprezach. Teściowa oczywiście nie pochwalała tego, że jej syn nie uczestniczy już w tej części życia rodziny. Młoda mężatka nie walczyła z teściową, szanowała ją. Mąż wspierał swoją rodzinę, tak jak do tej pory, pomagał w drobnych remontach oraz naprawach i kłopotach. Młodemu małżeństwu udało się jednak uniknąć silnej destrukcji alkoholowej.

Wewnętrzne przekonanie kobiety brzmiało następująco „podzielam poglądy mojej teściowej co do wartości rodziny, co do wartości religijnych, ale nie podzielam poglądów mojej teściowej jeśli chodzi o rolę alkoholu w życiu rodziny. Nie pozwolę, aby poglądy teściowej odnośnie alkoholu zarządziły moim życiem małżeńskim”..

Przykład 3 „jestem lepszą wersją mojej teściowej”

Małżeństwo trwało od 10 lat. Mieli dwoje dzieci, mieszkali we własnym domu, każde z małżonków było niezależne finansowo, bardzo sprawne zawodowo. Młoda kobieta czuła się lepsza od teściowej. Mężczyzna w obecności żony wyrażał wiele złości do swoich rodziców, do dominującego ojca oraz matki. Teściowa długo potrzebowała, żeby syn ją chronił przed agresją teścia. Młoda kobieta czuła się lepsza od teściowej. Synowa zaczęła opiekować się mężem, uważając go za słabszego. Relacja seksualna pary szybko przestała być satysfakcjonująca. Ceną za bycie lepszą matką dla swojego męża było osłabienie relacji małżeńskiej..

Przykład 4: „pozornie mam wspierającą relację z teściową”

Młoda mężatka miała troje dzieci. Teściowie chętnie pomagali małżonkom w opiece nad wnukami, nie odmawiali żadnej formy pomocy. Młodą żonę drażniło, że teściowa bardzo źle wyraża się o swoim mężu w jej obecności. Synowa nie lubiła dwulicowości teściowej, prawie po każdej wizycie u teściów zdarzały się jej wybuchy złości wobec jakiejś osoby.

Przekonanie synowej brzmiało „powinnam być uprzejma wobec teściowej, chętnie zajmuje się naszymi dziećmi, nie mogę jej urazić. Nie mogę jej otwarcie powiedzieć, czego w niej nie lubię”. Taka postawa kobiety skutkowała tym, że gromadziła w sobie stłumioną złość teściowej.

Przykład nr 5: „nigdy nie będę godna, aby przynależeć do rodziny męża”

Małżeństwo miało wyższe wykształcenie, trzech synów. Rodzina zamieszkała w domu teściów, w odrębnym mieszkaniu. Młoda kobieta angażowała się w rozwój rodziny, troszczyła o dzieci. Miała dobrą i ciekawą pracę. Teściowa idealizowała swojego syna, który był ukochanym dzieckiem. Niezależnie od tego, jak synowa bardzo się starała, pozostała dla teściowej obca. Ukochany syn urodził się w trudnym okresie życia teściowej i pomógł jej zostać przy zdrowych zmysłach, nie oszaleć.

Głęboko wierzymy, że wyprowadzając się od rodziców i teściów dokonujemy własnych wyborów i stajemy się niezależni. Natomiast system przekonań, wierzeń, zachowań rodziny pochodzenia męża oraz żony wpływa na funkcjonowanie związku, małżeństwa bardziej niż sobie to uświadamiamy.
Te nieświadome systemy przekonań, wierzeń i zachowań nazywamy przekazami trans-generacyjnymi rodziny. Przekaz wielopokoleniowy może być zarówno pozytywny, jak i negatywny.

Przykładem pozytywnego przekazu rodowego jest to, że docenia się wkład pracy kobiety w wychowanie i kształtowanie rodziny, kobieta ma równe prawa jak mężczyzna, przyjmuje się kobietę z akceptacją jako nowego członka rodziny. Niemniej zwłaszcza w polskiej/europejskiej kulturze wiele rodzin ma przekaz trans-generacyjny, że rola mężczyzny jest duża ważniejsza w rodzinie i kobieta jest podporządkowana mężczyźnie. Często jest tak, że to mężczyzna reprezentuje rodzinę w przestrzeni społecznej n. w urzędzie, banku.

Przykłady przekonań między-pokoleniowych:

  • Firma musi pozostać w rękach rodziny
  • W tej rodzinie nie ma rozwodów.
  • Ziemia należy tylko do rodziny pierwotnej, nie można jej sprzedać ani przekazać nikomu innemu.
  • O rodzinie nie można powiedzieć nic krytycznego.
  • To mężczyzna musi zarobić na rodzinę.

Opracowały
Teresa Ossowska, Małgorzata Krupińska

Kiedy życie w świecie wirtualnym staje się groźne dla młodego człowieka?

  1. Kiedy młoda osoba spędza wiele godzin dziennie w internecie.
  2. Kiedy nastolatek jest nerwowy, poirytowany, smutny, znudzony, w sytuacji gdy nie ma dostępu do komputera.
  3. Kiedy nastolatek porzuca zainteresowania, które go wcześniej cieszyły i budowały.
  4. Kiedy ma kłopoty z powodu grania, serfowania po internecie np. przestaje spać, przestaje jeść regularnie, dbać o własną higienę, ma gorsze wyniki w nauce, jest usunięty ze szkoły/studiów, jego komputer jest zawirusowany.
  5. Kiedy mimo tych wszystkich trudności, nastolatek gra dalej.
  6. Kiedy nastolatek chce przestać grać, ale nie udaje mu się wytrwać w swojej decyzji.
  7. Kiedy relacje intymne mają miejsce w świecie wirtualnym a nie realnym.

Przykład z życia:
Młoda kobieta ma 21 lat. Obydwoje rodzice są tytanami pracy, odnoszą sukcesy, są lubiani, ekscytujący, podziwiani. Rodzice planują świetlaną przyszłość córce. Jako dziecko miała liczne opiekunki, była wożona na liczne zajęcia dodatkowe. Kilka lat zajęło rodzicom zauważenie faktu, że dziewczyna wraca ze szkoły przerażona i milcząca. Dowiadują się, że w szkole jest ośmieszana przez koleżanki. Zmieniają wówczas szkołę na inną. Ich uwadze umyka fakt, że zarówno w okresie wyśmiewania/mobbingu w szkole jak i po zmianie szkoły, dziewczyna rozluźnia się grając w gry RPG.
Kilka lat później ma miejsce rozwód rodziców. Dziewczyna zamieszkuje z matką. Jest cicha, spokojna, nie sprawia kłopotów. Rodzice orientują się, że córka ma kłopoty, kiedy przerywa wybrane studiach.
Mimo, że rodzice są rozwiedzeni, zwracają wtedy uwagę na córkę. Nie wiedzą co się z nią dzieje. Zastanawiają się, czy jest chora psychicznie, czy ma „słaby charakter”?
Odpowiedź brzmi „córka jest osobą uzależnioną od gier komputerowych, internetu”.

Co o tym świadczy?

  • W wieku 10 lat nauczyła się, jak korzystać z gier/internetu, żeby nie czuć lęku, kiedy czuła się atakowana, ośmieszana.
  • Kilka lat poprawiała sobie samopoczucie, grając w gry komputerowe, po tym jak była ośmieszana przez koleżanki lub bała się.
  • Dziewczyna była wściekła na swoich rodziców, którzy nie zauważyli sytuacji prześladowania w szkole. Córka nie wyraziła tej wściekłości.
  • Przed rozwodem rodzice kłócili się, a córka grała coraz więcej i więcej. Wówczas spała po kilka godzin dziennie.
  • Nastolatka nie wyraziła złości na rodziców, którzy nie mogli się porozumieć.
  • Swoją złość rozładowywała grając do późna w nocy.

Paradoksalnie to, że dziewczyna grała, serfowała po internecie, pozwoliło jej nie skrzywdzić żadnego z rodziców, nie opowiedzieć się po żadnej ze stron.

Niestety skutki uzależnienia od gier, komputera, internetu były takie że:

  • Nie umiała wyrazić złości, lęku w relacji z rodzicami i rówieśnikami
  • Nie nawiązała bliskich relacji w szkole podstawowej i średniej. Jej relacje rówieśnicze szybko się kończyły.
  • Zaczęła się masturbować i nie znalazła chłopaka, choć jest piękną kobietą
  • Zaczęła mieć kłopoty z koncentracją w sytuacjach kontaktu z ludźmi, czuła się szybko znudzona, zmęczona
  • Nie umiała się skupić na zajęciach w szkole
  • W efekcie tych trudności, musiała przerwać naukę na studiach

O uzależnieniu od gier/internetu/mediów społecznościowych świadczą następujące zachowania:

  • Zaniedbanie obowiązków szkolnych i domowych
  • Granie do późnych godzin nocnych
  • Spóźnianie się do szkoły, opuszczanie zajęć
  • Słabsze wyniki w nauce
  • Nieregularne odżywianie
  • Ograniczona ilość kolegów, słabsze kontakty z rówieśnikami
  • Dziecko mówi, że ma dobrych znajomych na których może liczyć w internecie
  • Brak osobistych relacji rówieśniczych adekwatnych do wieku
  • Oszukiwanie rodziców, tworzenie iluzji, że się przygotowują do zajęć, egzaminów
  • Drobne oszustwa finansowe, kradzieże
  • Zwiększenie drażliwości, wybuchy, obwinianie rodziców, nauczycieli
  • Zaburzenia miesiączkowania
  • Pominięcie, zaniedbywanie higieny osobistej
  • Kontakt z dzieckiem staje się bardziej trudny i powierzchowny

Jeśli występują następujące zachowania jest to powód do konsultacji rodzica u psychologa, gdyż dziecko potrzebuje pomocy, aby wyjść z uzależniania od internetu, gier itd. oraz zacząć realne życie.

Przerwanie cyklu uzależnienia od świata wirtualnego jest trudne po 30 roku życia, wzorce uzależnienia są utrwalone i oporne na zmianę.

Co pomoże rodzicowi, który ma wątpliwości, czy jego dziecko jest uzależnione?

  • Korzystne jest, kiedy rodzic zauważy problem
  • Pomocne jest, dopuścić myśl, że młody człowiek może być uzależniony od gier komputerowych/internetu/mediów społecznościowych
  • Pomaga przygotowanie rodziców do odstawienia „środka znieczulającego czyli internetu” i przeprowadzenie tej zmiany
  • Utrzymanie abstynencji dziecka od gier komputerowych/ internetu
  • Praca z rodzicami nad tematami, stojącymi za uzależnieniem młodego człowieka od gier/internetu/mediów społecznościowych

Jeśli niepokoją się Państwo zachowaniami dziecka związanymi z internetem, grami komputerowymi, zapraszamy Państwa do kontaktu z terapeutami ośrodka Aditus.