I. Kto należy do systemu (grupy krewnych)?
dziecko i jego rodzeństwo.
rodzice i rodzeństwo rodziców.
dziadkowie.
czasem jeszcze któreś z pradziadków.
wszyscy ci, którzy:
• ustąpili miejsca żyjącym aktualnie np. pierwsza żona ojca.
• wszyscy ci, z których nieszczęścia, odejścia lub śmierci inni w rodzinie czerpali korzyści np. właściciel firmy, który sprzedał ją rodzinie po korzystnych warunkach z powodu śmierci dziecka.
• ci, którzy są połączeni z rodziną przez śmierć np. towarzysze broni ojca.
Więź.
Miedzy członkami grupy krewnych (systemu) istnieje specjalna wieź. Najsilniejsza wieź istnieje między rodzicami. Przez spełnienie miłości powstaje rzeczywista wieź miedzy kobietą i mężczyzną, która w skutkach jest silniejsza niż między dziećmi i rodzicami.
Dziecko bez pytania, z całej siły i z cała konsekwencją dostosowuje się do grupy pochodzenia. Można to nazwać miłością pierwotną lub pramiłością. Dusza dziecka nie zezwala na negatywną ocenę rodziców.” Dopiero, gdy to zobaczyłem uświadomiłem sobie bezmiar tej miłości.” –mówi Bert Hellinger
Wieź sięga tak głęboko, że dziecko jest gotowe ofiarować swoje życie i zdrowie, gdy to jest konieczne. Więź powoduje, że zdrowi połączeni są z chorymi, syci i zadowoleni z wykluczonymi.
II. Zasady porządku w systemie.
Porządek ma pierwszeństwo przed miłością, a miłość może się rozwijać tylko w ramach porządku.
Pierwotny porządek w systemie kieruje się następstwem czasowej przynależności do systemu.
Kto był pierwszy w systemie, ma pierwszeństwo przed tymi, co przyszli później.
Związek pary ma pierwszeństwo przed byciem rodzicami.
Pierworodne dziecko ma pierwszeństwo przed narodzonymi później. Ma ono wyższe miejsce w hierarchii, wyższą rangę w systemie, ale jest równe, co do wartości.
Relacje między podsystemami.
Wcześniejsi partnerzy należą do systemu.
Nowy system ma pierwszeństwo przed starym.
Urodzenie dziecka z partnerem spoza związku powoduje, że tworzy się nowy podsystem.
Spośród różnych podsystemów podsystem z dzieckiem nowonarodzonym ma szczególne miejsce.
Nowy system powstaje, gdy nowa generacje żeni się.
III. Wyrównanie w systemie
Wieź w systemie powoduje, że nikogo nie można z tego systemu wykluczyć. Tak, więc kiedy kogoś w rodzinie nie chcemy uznać, nie szanujemy go, odmawiamy mu uznania naszej winy, nie uznajemy jego losu, to wówczas system wybiera kogoś, aby pod naciskiem zmysłu wyrównania, naśladował tę osobę identyfikując się z nim.
Identyfikacja to sytuacja, kiedy ktoś nieświadomie niesie los innej osoby. Gdy ktoś jest zidentyfikowany z kilkoma osobami może popaść w obłęd. Zjawisko identyfikacji jest nie uświadomione. Często w ogóle możemy nie znać osoby, z którą jesteśmy zidentyfikowani. Odległość czasowa i przestrzenna i czasowa między tymi osobami nie gra roli.
Sumienie grupy, które decyduje o tej identyfikacji nie jest odczuwalne. Najszybciej można poznać je po cierpieniu, które wynika z jego ignorowania.
Sumienie grupy, rodu określa, co należy czynić( jakich zasad przestrzegać), aby przynależeć oraz jakie zachowania powodują, że już nie należymy do systemu.
Nieświadomą formą wyrównania jest:
1. Podążanie za kimś z rodziny w chorobę, śmierć, trudny los
2. Pójście za kimś w chorobę, śmierć, trudny los w zastępstwie kogoś innego
“Lepiej ja niż ty kochany tato, mężu, żono” (tu chodzi o zachowanie rodziny a wiec utrzymanie starszych przy życiu.)
3. Pokuta za osobisty czyn lub czyn kogoś z systemu.
Dzięki pokucie, gdy zwracamy się przeciwko sobie, unikamy konsekwencji poczucia winy, konfrontacji z tymi, których skrzywdziliśmy.
Winę zależy uznać i wyrównać.
