Autor: Małgorzata Krupińska

Żałoba to proces powrotu do życia po stracie ważnej osoby. Zazwyczaj obejmuje ten proces (wg Elizabeth Kuebler Ross) 5 etapów. Pierwszą reakcją na stratę bliskiej, ważnej osoby jest szok, zaprzeczanie. Nie możemy uwierzyć w to, co się stało. Mówiąc lapidarnie „nie mieści się nam to wydarzenie w głowie”. Ten etap żałoby może osobie przeżywającej stratę zabrać całą naszą energię psychiczną. Ludzie mogą wtedy wyglądać tak jakby byli nieprzytomni, nieobecni. Większość energii psychicznej może być zajęta wtedy przez proces ogarniania rzeczywistości po śmierci tej osoby.

Następnym etapem przeżywania żałoby jest etap gniewu. Osoba przeżywająca stratę złości się na osobę, która odeszła, o to że czegoś nie zrobiła, nie zadbała o siebie, że ją porzuciła. Osoba ta może szukać przyczyn śmierci w okolicznościach zewnętrznych. Etap gniewu daje osobie, która przeżywa żałobę energię do tego, aby móc wyjść z poczucia bezsilności/niemocy. Poczucie straty, pustki może być bardzo duże. Złość daje energię, aby z tej pustki wyjść. 

Etap III żałoby określamy jako targowanie się. Osoba przeżywająca stratę może wtedy chorować i wówczas często pozostaje w kontakcie ze zmarłą osobą. Osoba żyjąca może szukać przyczyny tej śmierci w sobie. Wtedy osoba ta zamienia smutek w samooskarżanie.  Osoba przeżywająca żałobę  może szukać rewanżu za śmierć bliskiej osoby. Część osób na tym etapie może mieć objawy zaburzeń psychicznych. Ból psychiczny może chronić przed innymi bolesnymi uczuciami jak np. poczucie winy. Na tym etapie żałoby osoba przeżywająca stratę może często uzależnić się od środków przeciwlękowych lub też od alkoholu, innych substancji psychoaktywnych. Jeśli relacja z osobą, która odeszła była trudna to prawdopodobieństwo utknięcia na którymś etapie żałoby jest bardzo duże. 

Jeśli uda się osobie przeżywającej stratę przedrzeć przez te etapy, to dopuszcza do świadomości fakt, że zmarłej osoby nie ma wśród żywych. Wtedy powraca ból, smutek. Na tym etapie osoba przeżywająca stratę może zadać sobie pytanie „ Kim była osoba, która odeszła?. Jaką rolę pełniła  w jej życiu?”.  

Ostatni etap żałoby to akceptacja straty. Musimy wrócić do życia, które nigdy już nie będzie takie jak wcześniej, kiedy osoba zmarła żyła. Ludzie na różne sposoby wypełniają lukę po osobach, które odeszły. Żona po stracie męża może wejść w relację z inną osobą. Innym sposobem wypełnienia pustki po osobie zmarłej może być podjęcie jakiejś aktywności społecznej, rodzinnej. Nie mniej często zdarza się, że pustka po śmierci osoby jest łagodzona przez picie alkoholu, zażywanie leków uspokajających. 

Z tematem nieprzeżytej/niedokończonej żałoby pracujemy na grupie terapeutycznej „Odnaleźć swoją siłę”.

Kolejny cykl grupy terapeutycznej „Odnaleźć swoją siłę”, która rozpocznie się 3 września 2022 – ADITUS Warszawa 

Opracowała Teresa Ossowska

O ile bulimię (żarłoczność psychiczna) i anoreksję (jadłowstręt psychiczny) ludzkość już zna od dawna, to ortoreksja apogeum swojego rozwoju znalazła w XXI w. Termin ortoreksja oznacza patologiczną koncentrację na spożywaniu zdrowego jedzenia. Termin ortoreksja został użyty po raz pierwszy przez amerykańskiego lekarza Stevena Bratmana.

Ortoreksja to mentalne przekonanie, że osoba, która obsesyjnie koncentruje się na zdrowym odżywianiu, odżywia się lepiej niż inni ludzie.

Ortorektyk rezygnuje ze spotkań towarzyskich, jeśli ma podejrzenie, że na spotkaniu będą nie odpowiednie potrawy. Osoba ortorektyczna ma poczucie winy, gdy zje kawałek czekolady lub kiełbasy czyli szkodliwych wg niej produktów.

Kluczowe zachowanie w ortoreksji to eliminowanie kolejnego produktu, który jest potrzebny dla zachowania zdrowia. Wg osoby ortorektycznej właśnie eliminacja kolejnych produktów żywieniowych jest przejawem zdrowia. W ten sposób na drodze unikania kolejnych produktów i wykluczania ich z diety,
osoba ortorektyczna wyklucza ze swojego życia kolejne elementy. Kolejno wykluczane są tłuszcze, węglowodany, mięso oraz obszary życia z tym związane.

Gdzie w życiu człowieka, zachowanie wykluczające z diety kolejne produkty miałoby zastosowanie?

Odmawianie sobie jedzenia, czy długotrwale posty były czymś bardzo nagradzanym w klasztorach chrześcijańskich, buddyjskich, prawosławnych, jako znak poświęcania się i przejaw samodyscypliny. Skutki wykluczenia z diety kolejnych produktów to niedobór witamin i mikroelementów oraz zmiany
neurologiczne w mózgu. Jako skutki eliminacji kolejnych produktów z diety pojawiają się zaburzenia koncentracji, uwagi, zawroty głowy, osłabienie, anemia, huśtawki nastrojów. Jako kolejny w czasie skutek ortoreksji występują zaburzenia gospodarki hormonalnej, głównie produkcji estrogenów i
testosteronu oraz skłonność i objawy depresji.

Ortoreksja to zaburzenie, które występuje głównie u kobiet, sportowców, aktorów. Zjawisko występuje wszędzie tam, gdzie kult doskonałego ciała jest rozwijany. Zaburzenia równowagi hormonalnej powodują stany depresyjne. Tak jak w bulimii i anoreksji, tak w ortoreksji jedzenie tylko „właściwych, zdrowych” pokarmów jest obwarowane systemem kar i nagród.

Każda zgodność z reżimem żywieniowym jest nagradzana, a każde odstępstwo od reżimu jest bardzo karane i powoduje poczucie winy. Podobnie zachowanie diety w klasztorze jest początkowo sposobem życia i filozofią ale może stać się rytuałem i stopniowo prowadzi do kalectwa.

Osoba, która jest ortorektyczna ma poczucie że odżywia się lepiej niż inni, że żyje lepiej niż inni, że kontroluje życie przez ilość zjadanego pokarmu. W rzeczywistości osoba ortorektyczna jest na drodze prowadzącej do zaburzeń hormonalnych, rozregulowania zdrowia fizycznego i zaburzeń nastroju. W
istocie kontrola zjadanego jedzenia pomaga m.in. w regulowaniu agresji, poczucia winy, trudnych wspomnień z dzieciństwa.
Jest możliwość pracy nad tym zaburzeniem w grupie terapeutycznej „Odnaleźć swoją siłę”.
Więcej informacji na stronie

http://aditus.pl/kolejny-cykl-grupy-terapeutycznej-odnalezc-swoja-sile-ktora-rozpocznie-sie-3-wrzesnia-
2022/