Kategoria: Artykuły

Uzależnione są osoby w różnym wieku to w skali świata miliony osób. Ogromnym problemem społecznym i ekonomicznym jest uzależnienie osób młodych w wieku 19-40 lat.

Możemy się zastanawiać, czy osoba jest uzależniona od internetu/gier komputerowych jeśli:

• straciła kontrolę nad korzystaniem z internetu lub graniem (gra zbyt często, zbyt długo, ma problem, żeby przestać grać),
• korzystanie z internetu, gra staje się ważniejsze od innych czynności życiowych, zajęć, zainteresowań
• osoba próbuje przestać korzystać z internetu/grać na komputerze, ale jej się to nie udaje

Wg Światowej Organizacji Zdrowia o uzależnieniu od internetu/gier komputerowych mówimy wtedy, jeśli osoba straciła kontrolę nad swoich życiem w związku z kompulsywnym używaniem internetu, graniem na komputerze, oglądaniem seriali przez okres co najmniej 12 miesięcy. Wówczas rozpoznajemy uzależnienie od gier komputerowych, internetu. Nie jest to zaskakujące zjawisko, kiedy jesteśmy ciągle narażeni na nadmierną stymulację bodźcami z ekranów. Taki rodzaj stymulacji, oddziaływania poprzez internet/gry komputerowe aktywizuje ośrodki przyjemności w mózgu.

Osoba uzależniona od internetu, gier, oglądania seriali lub filmów pornograficznych ma niezwykle bogaty system iluzji i zaprzeczeń. Niestety w zakres zaprzeczania wchodzą też przekonania na temat własnej osoby np.”nikt mnie nie lubi”; „wszyscy przecież grają”, „nikogo nie krzywdzę”; „nie mam kłopotu żeby przestać grać”; „jestem ważny dla innych osób”; „nic nie mogę zrobić z tym ciągłym graniem na komputerze”.

W procesie rozwoju uzależnienia od internetu/gier komputerowych/filmów pornograficznych obserwujemy pewne etapy:

1. Fantazjowanie o filmie pornograficznym, graniu na komputerze.
2. Granie, korzystanie z internetu, oglądanie filmów pornograficznych ma charakter rytuału. Osoba gra, korzysta z internetu lub ogląda filmy porno o określonej godzinie, w określonym miejscu, często będąc w kiepskim nastroju (zmęczonym, znudzonym, sfrustrowanym, przepełnionym lękiem, po kłótni z małżonkiem), kupując te same chipsy i colę.
3. Porzucenie/zaniedbanie codziennych aktywności. Osoba uzależniona od internetu, gier komputerowych, oglądania seriali nie je, nie śpi, nie myje się, nie chodzi do szkoły/ pracy.
4. Końcową fazą uzależnienia jest okres beznadziei, kiedy osoba uzależniona od internetu/grania gra bardzo długo np. 20-30 h, kiedy już dalej nie ma siły grać, kiedy już dalej nie może grać, to reflektuje, że właśnie nie zdała egzaminu, nie poszła na konkurs, nie wziąła udziału w ważnym spotkaniu.
   

Jeśli rozwija się uzależnienie od gier komputerowych, internetu, oglądania seriali, pornografii to również nasilają się niekorzystne przekonania osoby uzależnionej na swój temat np. „jestem do niczego, nikt mnie nie rozumie”; „nie mogę powiedzieć kim jestem”; „muszę liczyć tylko na siebie”.

Z biegiem czasu przekonania osoby uzależnionej od internetu, gier komputerowych na swój temat są coraz bardziej ostre, zniekształcone, niekorzystne (np. jestem nikim, nikt mnie nie rozumie; nie mogę na nikim polegać).

Niezbędna jest praca terapeutyczna nad tym, aby osoba uzależniona dostrzegła, że te przekonania są nieprawdziwe. W zaawansowanym stadium uzależnienia od internetu, gier komputerowych, oglądania seriali konieczne jest wydzielenie osoby uzależnionej od środowiska rodzinnego i możliwości ciągłego grania, korzystania z internetu, mediów społecznych. Umieszcza się wówczas taką osobę w specjalistycznym oddziale szpitalnym, by gracz mógł przestać grać i wejść w fazę abstynencji.

Anoreksja seksualna i uzależnienie od seksu to dwa przeciwstawne bieguny tego samego spektrum zachowań. W uzależnieniu od seksu, osoba uzależniona myśli obsesyjnie o satysfakcji seksualnej.

Osoba, u której rozpoznajemy anoreksję seksualną skupia się obsesyjnie na unikaniu współżycia, intymności i bliskości. Taka osoba jest przekonana, że nie ma szczęścia w relacjach intymnych i że w jej przypadku nie ma możliwości stworzenia udanego związku.

Do kluczowych przejawów anoreksji seksualnej należą: trwały lęk przed kontaktem seksualnym, unikanie wszystkiego związanego z seksem, strach przed odczuwaniem przyjemności seksualnej.

Anoreksję seksualną można porównać do anoreksji nervosa (formy zaburzeń odżywiania), która polega na unikaniu, odrzucaniu, wykluczaniu przyjmowania pokarmu. W anoreksji seksualnej osoba unika/wyklucza wszelkie formy zachowań seksualnych, intymność, bliskość i jest przekonana, że brak kontaktów intymnych jej się po prostu wydarza w życiu.

Zarówno w przypadku anoreksji jako formy zaburzeń jedzenia tak również w anoreksji seksualnej osoby nie mają kontroli nad żadnym innym obszarem swojego życia. Wówczas tym obszarem kontroli staje się unikanie jedzenia lub aktywności seksualnej. W obydwu formach anoreksji, seksualność jest czymś niepożądanym, wykluczanym, co trzeba ujarzmić.

Osoby z anoreksją seksualną i anoreksją nervosa są często perfekcyjne i niezadowolone z siebie.
Objawy anoreksji seksualnej są poważne i bywają bardzo utrwalone w historii życia klienta. Mało osób zdaje sobie sprawę, że anoreksja seksualna podlega leczeniu tak jak inne formy uzależnienia.

Zarówno osoby uzależnione od seksu jak również mające anoreksję seksualną mają trudności w tworzeniu bliskich, zdrowych relacji intymnych oraz mogą mieć trudne doświadczenia nadużyć seksualnych i innych traum w swoich rodzinach pochodzenia. Zaobserwowano [1], że zarówno osoby z anoreksją seksualną jak i z jadłowstrętem psychicznym wychowują się w bardzo restrykcyjnych środowiskach, dla których seks jest wstydliwy, trudny.

Podobnie jak w uzależnianiu od seksu, osoby mające anoreksję seksualną pochodzą z rodzin nie wyrażających emocji, unikających otwartości, które wstydzą się zachowań seksualnych. Rodzice tych osób mogą sami mieć duże kłopoty w mówieniu o seksie, wyrażaniu swoich potrzeb seksualnych i mieć trudną relację partnerską.

Zaobserwowano [1], że anoreksja seksualna może powstać jako próba ograniczenia nadmiernie intensywnych zachowań seksualnych. Kobieta koło 40 r.ż jako dziecko i nastolatka intensywnie masturbowała się, także w szkole. Rozwój psychoseksualny tej kobiety rozpoczął się od nadmiernego masturbowania się, która była formą redukcji nadmiernego napięcia w domu. Jako młoda osoba, kobieta ta weszła w szereg związków, gdzie seks był intensywny, destrukcyjny, często po alkoholu. Kiedy kobieta nie mogła przerwać tej spirali zniszczenia, wycofała się całkowicie z pożycia seksualnego i bała się do niego wrócić.

Jeśli w rodzinach występują dramatyczne doświadczenia dotyczące macierzyństwa i seksualności, w następnych pokoleniach mogą się pojawić osoby, które mają anoreksję seksualną.

Zapraszamy na grupę terapeutyczną osoby, które mają anoreksję seksualną lub jej elementy.

[1] Patrick Carnes „Sexual Anorexia” 1997

Nasza oferta terapeutyczna jest skierowana do rodzin z dorastającymi dziećmi, które stosują diety, odchudzają się, jedzą za dużo, jedzą wybiórcze produkty albo uważają siebie za brzydkie, nadmiernie grube, nieatrakcyjne.

Nasza oferta terapeutyczna jest skierowana do osób w każdym wieku,
• szczególnie do młodych kobiet wychowujących dzieci,
• osób, które potrzebują się zaadoptować w nowym środowisku,
• osób, które potrzebują mieć lepsze oparcie w sobie w sytuacjach stresowych w pracy,
• osób, które chcą być bardziej efektywne, spokojniejsze, zadowolone z siebie.

Przykłady zaburzeń jedzenia

Przykładem zaburzenia jedzenia jest uczucie intensywnego głodu, które określamy jako wilczy głód, pragnienie zjedzenia czegokolwiek. Człowiek odczuwający wilczy głód, myśli, że zjadłby dosłownie wszystko byleby natychmiast. Takie uczucie jest często objawem głodu seksualnego. Wówczas rozwiązaniem dla zaburzeń jedzenia jest znalezienie trudności w związku lub w historii własnej. Badania kliniczne wskazują na to, że w przypadku kobiet z rozpoznaną bulimią albo anoreksją, istnieje 58% prawdopodobieństwa wykorzystania seksualnego.

1. Przykład zaburzeń jedzenia jako wyraz trudności w związku

• Mężczyzna sfrustrowany brakiem sukcesu zawodowego, poprawiał swoje samopoczucie tym, jak jego żona/partnerka wyglądała fizycznie. Jeśli mężczyzna czuł się sfrustrowany bardziej w sytuacji zawodowej, to zamiast zmierzyć się z tą frustracją, poprawiał sobie samopoczucie myśląc sobie, ze ma bardzo atrakcyjną żonę. Żona nie wiedząc o tym, zaczęła się odchudzać, korzystać czyściej z zabiegów kosmetycznych. Początkowo mąż był bardzo zadowolony ze zmian, ale wkrótce jego wymagania wzrosły. Kobieta czuła się jak zagubiona, nie mogąc sprostać wymaganiom mężczyzny. Przeżywała frustrację, odczuwała większe łaknienie. Kobieta zaczęła więcej jeść. Rozwiązaniem w takiej sytuacji jest zauważenie, co się działo w partnerstwie tych osób.

• Często zaburzenia jedzenia są wyrazem traumy rodzinnej, np. wspomnień głodu we wcześniejszych pokoleniach.

• Czasami mechanizmem spustowym anoreksji jest aborcja. Anoreksja jest w tym przypadku formą znikania i nienawiści do siebie.

• Czasami wybiórczość w jedzeniu oznacza, że osoba uzupełnia/zastępuje jakiś brak w rodzinie. Jeśli w rodzinie występuje wiele różnych chorób, również natury psychicznej to zaburzenia jedzenia są bardziej masywne.

• Anoreksja może być formą demonstracji władzy w rodzinie. W przypadku anoreksji bardzo opłaci się w ciągu kilku pierwszych miesięcy od wystąpienia pierwszych objawów, sięgnąć po pomoc psychologiczną/terapię rodzinną, ponieważ badania mówią, że po upływie 2 lat zmiany na poziomie mózgu są trudne do zmiany.

Potrafimy zaakceptować, że ktoś może być uzależniony od alkoholu, hazardu, niszczyć siebie poprzez kompulsywne obżeranie się, ale trudno jest nam zaakceptować, że ktoś może być uzależniony od seksu. Seks ma wiele funkcji w życiu człowieka: napędza koniunkturę, gospodarkę, zmienia nastrój, służy utrzymaniu rodziny, posiadaniu dzieci, może usuwać różne dolegliwości (bóle głowy, migreny), poza tym dla wielu osób seks jest źródłem trwałej więzi. Seks pomaga przetrwać parom i ludziom najtrudniejsze chwile życia.

Na podstawie badań klinicznych, możemy wyliczyć 10 oznak uzależnienia od seksu. Należą do nich:

1. Utrata kontroli nad zachowaniami seksualnymi
Przykład: młoda bizneswoman uprawia seks z kontrahentem w przerwie między zajęciami, mimo że tego nie chce. Traci kontrolę nad swoim zachowaniem.

2. Dotkliwe konsekwencje zachowań seksualnych
Przykład: klient osoba publiczna umawia się na seks w znanym miejscu, gdzie łatwo może być rozpoznany.

3. Niezdolność do zaprzestania uszkadzających praktyk/zachowań seksualnych mimo negatywnych konsekwencji.
Przykład: mężczyzna umawia się na seks z kobietami, mimo że żona wynajęła detektywa i prowadzi dokumentację jego spotkań.

4. Zachowania seksualne są silnie destrukcyjne i są wysoko ryzykowne, mimo to osoba uzależniona je powtarza
Przykład: nastolatka wraca do domu nocnym autobusem, gdzie często jest obmacywana przez mężczyzn. Miała miejsce próba gwałtu, mimo to nastolatka kontynuuje to zachowanie.

Inny przykład: młoda kobieta uprawia kompulsywny seks w którym jest upokarzana z mężczyzną, który ma wiele partnerek i wielokrotnie zaraził ją chorobami przenoszonymi drogą płciową. Kobieta próbuje zaprzestać tej reakcji, ale i tak czeka aż przyjdzie czas randki i spotka się z mężczyzną.

5. Uporczywe wysiłki by zaprzestać zachowań seksualnych
Przykład: młoda kobieta uwikłana w upokarzające relacje seksualne, postanawia, że więcej nie pozwoli nikomu na takie zachowania względem siebie. Jest wściekła i zdecydowana, ze to się więcej nie powtórzy ale kiedy znajduje się na imprezie i bierze narkotyki, to znowu ląduje w łóżku z tym facetem.

6. Wzrost ilości zachowań seksualnych
Ten objaw bardzo łatwo jest pomylić z zakochaniem, ponieważ intensywność doznań seksualnych jest bardzo mylona z miłością. Np. Kiedy mężczyzna jest na tym etapie może być postrzegany jako bardzo zaangażowany w relację. Jego partnerka może się czuć bardzo doceniona tym, że mąż chce tak dużo seksu, tak intensywnie.

7. Zachowania seksualne mają charakter obsesyjny
Przykład: mężczyzna nie potrafi powstrzymać się przed długotrwałą, wielogodzinną masturbacją.

8. Głębokie zmiany usposobienia w wyniku doznań seksualnych
Te osoby, które dochodzą do tego momentu odsuwają się od własnej rodziny, mają poczucie, że ich życie ogromnie różni się od życia ich rodziny. Osoba uzależniona od seksu widzi, ze nie potrafi utrzymać swojej seksualności w ustalonych granicach. Ludzie pogrążają się w rozpaczy myśląc, że nigdy nie będą w stanie być normalni. Osoby uzależnione od seksu mogą uwewnętrznić przekonanie, że „ten kto jest dobry w seksie, nie może być dobrym człowiekiem”.
Ofiary kazirodztwa nie umieją odróżnić lęku od seksualnego podniecenia. Stąd jeśli potencjalny partner relacji kazirodczej jest w pobliżu, mogą się czuć bardzo podniecone i zafascynowane nim.

9. Tracenie czasu na obsesyjne myśli, fantazjowanie, zdobywanie seksu uprawianie go, radzenie sobie z konsekwencjami.
Przykład: mężczyzna ma małe dzieci, które są dla niego ważne, ale jest tak zaangażowany w wyjazdy seksualne z kobietami, rytuały związane z seksem, dochodzenie do siebie po ekscesach seksualnych. Mężczyzna traci jakąkolwiek orientację na temat tego, co się dzieje z jego dziećmi, co robią, z kim się przyjaźnią.

10. Zaniedbywanie spraw rodzinnych, zawodowych czy wypoczynku.
Seksoholik inwestuje energię tylko w relacje o potencjale seksualnym.

Z uwagi na to, że seksoholik wstydzi się swojego zachowania, swoje potrzeby seksualne zaczyna realizować z osobami spoza małżeństwa, poza sferą normalnych kontaktów. Często żona ma stworzyć fasadę dobrej, dobrze funkcjonującej rodziny. Bardzo często żona utrzymuje rodzinę, zarabia na nią. Seksoholik wierzy, że kolejna kochanka/kochanek zaspokoi jego fantazje, głód, jego niepokój. Nigdy to się nie dzieje.

Wiele zdradzanych kobiet nie identyfikuje seksoholizmu partnera, kobiety często winę za zdrady męża przypisują sobie „coś ze mną jest nie tak, czegoś mi brakuje”.

Niechciane ciąże, niechciane dzieci, choroby weneryczne, wypadki, poważne kłopoty zdrowotne oraz inne uzależnienia, które wspierają seksoholizm (narkotyki, uzależnienie od leków, alkoholu) to niektóre z najbardziej popularnych skutków erotomani.

Głęboki wstyd osób uzależnionych bardzo nasila zachowania seksoholika. Przerwaniem koła seksoholizmu jest często bardzo zawstydzający kryzys rodzinny, zdrowotny lub społeczny.

Łatwiej dostrzec przejawy uzależnienia od seksu u mężczyzny, jak również łatwiej takie zachowania seksualne pomniejszyć, nadmiernie uprościć. Wtedy nie widzimy złożoności sytuacji osoby uzależnionej od seksu. Wiele kobiet jest uzależnionych od seksu i ponosi tego dotkliwe konsekwencje. Wiele z nich myśli, że ich zachowania są w normie społecznej i że większość kobiet ma tak jak one.

Nieleczone schorzenia nerek i dróg moczowych prowadzą do olbrzymich strat, również finansowych. Można tych strat uniknąć jeśli rozwiniemy w sobie zdolność zapobiegania tym chorobom.
Ostra niewydolność nerek zawsze występuje nagle. Pojawienie się przewlekłej niewydolności nerek poprzedza uczucie słabości, zmęczenia lub wcześniej nie występują żadne objawy. Wiedza medyczna mówi, że do niewydolności nerek prowadzi autoagresja, wady wrodzone nerek, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, które uszkadza strukturę i funkcje nerek. Jeśli się przyjrzymy konfliktom psychologicznym stojącymi za konkretnymi chorobami nerek, to rozwiązując namierzone konflikty psychologiczne w rodzinach, możemy doprowadzić do znacznego ograniczenia przewlekłych chorób nerek, także zapobiegać wystąpieniu tych chorób.

Przykłady funkcjonowania rodzin z chorobami nerek:
Kobieta lat 60. Uwarunkowania rodzinne po stronie matki: matka klientki zmarła z powodu ostrej niewydolności nerek. Ojciec klientki w czasie wojny nie mógł wrócić do własnego domu, musiał się ukrywać, ponieważ sąsiedzi donosili na niego do Niemców. Ojciec klientki nie mógł wrócić do domu, ma to zapisane na poziomie biologicznym jako uszkodzenie cewek nerkowych. Klientka jest w małżeństwie z despotycznym, kontrolującym mężczyzną, który nie pozwala jej dokonać najdrobniejszych zmian w wyposażeniu domu. Przez wiele lat małżeństwa kobieta chorowała na nawracające zapalenie pęcherza. Bakteria w moczu występowała cały czas, była wyrazem konfliktu psychologicznego „nie móc obronić swojego terytorium”. Konflikt w małżeństwie nie został rozwiązany, zapalenie pęcherza nie ustępowało.

Przykład małżeństwa z dysfunkcją nerek.
Kobieta poroniła pierwsze dziecko, małżeństwo nie miało później innych dzieci. Matka kobiety zmarła przed ślubem córki. Teściowa była bardzo dominującą osobą, władczo zarządzającą swoim synem. Kobiecie trudno było obronić swoje prawa w związku, terytorium psychologiczne już przed poronieniem. Utrata dziecka w wyniku poronienia nasiliła tylko trudność obrony swojego psychologicznego terytorium przez kobietę. Kobieta zaczęła chorować na nerki. Teściowa nie zauważyła, jaki kryzys przeżywa para, wymagała dużej uwagi ze strony swojego syna. Teściowa domagała się ciągłej pomocy dla siebie. Choroba nerek kobiety nasilała się, miały miejsce hospitalizacje, obniżała się sprawność fizyczna kobiety. Wtedy mężczyzna nawiązał najpierw platoniczną, a potem seksualną relację z inną kobietą. Na kryzys w małżeństwie zareagowały nerki kobiety, kobieta weszła w fazę niewydolności nerek. Główną przyczyną stojącą za chorobą nerek kobiety były trudności w małżeństwie. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że to mężczyzna utrzymuje kobietę chorującą na nerki. Jednakże to kobieta poniosła zdrowotne koszty nierozwiązanego kryzysu w małżeństwie.

Przykład mężczyzny z niewydolnością nerek:
Mężczyzna w wieku 45 lat, był niezwykle ambitny, rywalizował z szwagrem o piękny dom, o pozycję finansową. Mężczyzna zachorował na nerki, kiedy musiał spłacić dużą ratę kredytu, a jednocześnie miał przewlekły konflikt finansowy ze swoim wspólnikiem. Dodatkowo wystąpiły trudności z synem, który nadużywał narkotyków i nie było z nim kontaktu. Rozwiązaniem tych trzech trudności była ostra niewydolność nerek. Pozornie dysfunkcja nerek wystąpiła nagle, ale konflikty psychologiczne, które ją zapoczątkowały trwały od początku małżeństwa. Klient był świetnym graczem, szachistą, jego marzeniem było zostać mistrzem, ograć innych, być lepszym od kolegów. Nie udało się mężczyźnie zrealizować tego marzenia.

Źródłem problemów osób chorujących na nerki może być choroba przodków oraz problemy/konflikty występujące w aktualnej rodzinie.
Osoby mieszkające, żyjące w jednej rodzinie z osobą chorą na nerki doświadczają lęku o przeżycie chorej osoby.
Częstą trudnością psychiczną takich rodzin jest brak kontaktu, rozumianego jako wymiana emocjonalna, energetyczna z partnerem. Kierunkiem pracy terapeutycznej jest doprowadzenie do poprawy komunikacji w parze.
Częstym problemem występującym w rodzinach, gdzie ktoś choruje na nerki, jest sytuacja, gdy jeden z partnerów lub też obydwoje partnerzy są nadmiernie związani z którymś ze swoich rodziców.
Innym problemem rodzin z osobą chorującą na nerki jest uzależnienie od alkoholu jednego z partnerów.
Zdarza się, że jeden z partnerów jest bardzo dominujący a drugi bardzo podporządkowany.
Jeśli w rodzinie jest temat zdrad lub uzależnienia od seksu, to jeden z partnerów może chorować na nerki.
Praktyka kliniczna pokazuje, że w rodzinach doświadczających oddzielenia jakiegoś członka rodziny, mogą występować choroby nerek.
Jeśli miłość w rodzinie wyrażana jest poprzez dawanie pieniędzy, to w sytuacji, gdy dopływ pieniędzy jest zablokowany nerki osoby mogą chorować.
Jeśli dziecko choruje na nerki, to jego rodzice mają przodków, którzy bądź chorowali na nerki, bądź doświadczali konfliktów psychologicznych nerek.

Para trafia na terapię rodzinną z powodu licznych schorzeń 6 letniej dziewczynki. Dziewczynka ma diagnozę zapalenia stawów oraz zapalenia błony naczyniowej oczu. Choroby ujawniły się w drugim roku życia dziecka. Rodzice szukają pomocy u wielu specjalistów, zasadniczo stan zdrowia dziewczynki nie zmienia się. Od drugiego roku życia dziewczynka ma wybuchy agresji, krzyczy.

Rodzice pracują w celu poprawy zdrowia dziecka. Ponieważ inne formy leczenia nie przyniosły rezultatu, rodzina decyduje się na pracę w modelu łączonym obejmującą sesje małżeńskie/rodzinne i grupowe warsztaty terapii ustawieniowej. Pierwszy etap terapii obejmował rok. Drugi etap terapii obejmował około 3 miesięcy. W przerwie między tymi etapami, rodzina nie kontaktowała się z terapeutami.

Kobieta jest przed 40-tką, mężczyzna jest 10 lat starszy. Obydwoje rodzice mają wyższe wykształcenie, jest to ich pierwsze małżeństwo. Rodzice pochodzą z różnych kultur, obydwoje nie mieszkają w krajach pochodzenia. Obydwoje są bardzo ambitni. Rodziny pochodzenia umiarkowanie funkcjonują społecznie. Zarówno kobieta i mężczyzna utrzymują kontakt ze swoimi rodzinami. Kobieta jest zdrowa fizycznie i wygląda bardzo witalnie. Mężczyzna chorował od pierwszego roku życia i był z tego powodu hospitalizowany. Na początku terapii mężczyzna nie miał kontaktu ze swoimi uczuciami, kobieta miała bardzo dobry kontakt z niektórymi emocjami. Para funkcjonowała dość dobrze przed urodzeniem dziecka. Po urodzeniu dziecka kobieta całą uwagę przeniosła na dziecko, o co mąż był zazdrosny.. Domagał się od żony większej konsekwencji w wychowaniu dziecka. Mężczyzna wychowywał się w rodzinie, gdzie granice między rodzicami a dziećmi były jasno wyznaczone i surowe. Dziewczynka poprzez swoją chorobę pomagała matce wytrwać w decyzji zmiany ścieżki zawodowej. Choroby dziecka były tak absorbujące, że chroniły matkę przez dawaniem uwagi mężowi i przed kolejną ciążą. Choroba dziewczynki chroniła ojca przed odejściem żony. Obydwoje rodzice zaangażowali się w terapię dziecka. Zyskali świadomość jak bardzo choroba dziewczynki wiąże ich ze sobą. Po przepracowaniu rodowych uwarunkowań choroby dziecka, było widoczne że dziewczynka chętnie będzie chorować za ojca, bo wówczas mama nie odejdzie od taty.

Zapraszamy do Ośrodka Aditus pary, które chcą pracować nad swoim związkiem i rodziców dzieci chorujących somatycznie.

Żałoba to proces powrotu do życia po stracie ważnej osoby. Zazwyczaj obejmuje ten proces (wg Elizabeth Kuebler Ross) 5 etapów. Pierwszą reakcją na stratę bliskiej, ważnej osoby jest szok, zaprzeczanie. Nie możemy uwierzyć w to, co się stało. Mówiąc lapidarnie „nie mieści się nam to wydarzenie w głowie”. Ten etap żałoby może osobie przeżywającej stratę zabrać całą naszą energię psychiczną. Ludzie mogą wtedy wyglądać tak jakby byli nieprzytomni, nieobecni. Większość energii psychicznej może być zajęta wtedy przez proces ogarniania rzeczywistości po śmierci tej osoby.

Następnym etapem przeżywania żałoby jest etap gniewu. Osoba przeżywająca stratę złości się na osobę, która odeszła, o to że czegoś nie zrobiła, nie zadbała o siebie, że ją porzuciła. Osoba ta może szukać przyczyn śmierci w okolicznościach zewnętrznych. Etap gniewu daje osobie, która przeżywa żałobę energię do tego, aby móc wyjść z poczucia bezsilności/niemocy. Poczucie straty, pustki może być bardzo duże. Złość daje energię, aby z tej pustki wyjść. 

Etap III żałoby określamy jako targowanie się. Osoba przeżywająca stratę może wtedy chorować i wówczas często pozostaje w kontakcie ze zmarłą osobą. Osoba żyjąca może szukać przyczyny tej śmierci w sobie. Wtedy osoba ta zamienia smutek w samooskarżanie.  Osoba przeżywająca żałobę  może szukać rewanżu za śmierć bliskiej osoby. Część osób na tym etapie może mieć objawy zaburzeń psychicznych. Ból psychiczny może chronić przed innymi bolesnymi uczuciami jak np. poczucie winy. Na tym etapie żałoby osoba przeżywająca stratę może często uzależnić się od środków przeciwlękowych lub też od alkoholu, innych substancji psychoaktywnych. Jeśli relacja z osobą, która odeszła była trudna to prawdopodobieństwo utknięcia na którymś etapie żałoby jest bardzo duże. 

Jeśli uda się osobie przeżywającej stratę przedrzeć przez te etapy, to dopuszcza do świadomości fakt, że zmarłej osoby nie ma wśród żywych. Wtedy powraca ból, smutek. Na tym etapie osoba przeżywająca stratę może zadać sobie pytanie „ Kim była osoba, która odeszła?. Jaką rolę pełniła  w jej życiu?”.  

Ostatni etap żałoby to akceptacja straty. Musimy wrócić do życia, które nigdy już nie będzie takie jak wcześniej, kiedy osoba zmarła żyła. Ludzie na różne sposoby wypełniają lukę po osobach, które odeszły. Żona po stracie męża może wejść w relację z inną osobą. Innym sposobem wypełnienia pustki po osobie zmarłej może być podjęcie jakiejś aktywności społecznej, rodzinnej. Nie mniej często zdarza się, że pustka po śmierci osoby jest łagodzona przez picie alkoholu, zażywanie leków uspokajających. 

Z tematem nieprzeżytej/niedokończonej żałoby pracujemy na grupie terapeutycznej „Odnaleźć swoją siłę”.

Kolejny cykl grupy terapeutycznej „Odnaleźć swoją siłę”, która rozpocznie się 3 września 2022 – ADITUS Warszawa 

Opracowała Teresa Ossowska

O ile bulimię (żarłoczność psychiczna) i anoreksję (jadłowstręt psychiczny) ludzkość już zna od dawna, to ortoreksja apogeum swojego rozwoju znalazła w XXI w. Termin ortoreksja oznacza patologiczną koncentrację na spożywaniu zdrowego jedzenia. Termin ortoreksja został użyty po raz pierwszy przez amerykańskiego lekarza Stevena Bratmana.

Ortoreksja to mentalne przekonanie, że osoba, która obsesyjnie koncentruje się na zdrowym odżywianiu, odżywia się lepiej niż inni ludzie.

Ortorektyk rezygnuje ze spotkań towarzyskich, jeśli ma podejrzenie, że na spotkaniu będą nie odpowiednie potrawy. Osoba ortorektyczna ma poczucie winy, gdy zje kawałek czekolady lub kiełbasy czyli szkodliwych wg niej produktów.

Kluczowe zachowanie w ortoreksji to eliminowanie kolejnego produktu, który jest potrzebny dla zachowania zdrowia. Wg osoby ortorektycznej właśnie eliminacja kolejnych produktów żywieniowych jest przejawem zdrowia. W ten sposób na drodze unikania kolejnych produktów i wykluczania ich z diety,
osoba ortorektyczna wyklucza ze swojego życia kolejne elementy. Kolejno wykluczane są tłuszcze, węglowodany, mięso oraz obszary życia z tym związane.

Gdzie w życiu człowieka, zachowanie wykluczające z diety kolejne produkty miałoby zastosowanie?

Odmawianie sobie jedzenia, czy długotrwale posty były czymś bardzo nagradzanym w klasztorach chrześcijańskich, buddyjskich, prawosławnych, jako znak poświęcania się i przejaw samodyscypliny. Skutki wykluczenia z diety kolejnych produktów to niedobór witamin i mikroelementów oraz zmiany
neurologiczne w mózgu. Jako skutki eliminacji kolejnych produktów z diety pojawiają się zaburzenia koncentracji, uwagi, zawroty głowy, osłabienie, anemia, huśtawki nastrojów. Jako kolejny w czasie skutek ortoreksji występują zaburzenia gospodarki hormonalnej, głównie produkcji estrogenów i
testosteronu oraz skłonność i objawy depresji.

Ortoreksja to zaburzenie, które występuje głównie u kobiet, sportowców, aktorów. Zjawisko występuje wszędzie tam, gdzie kult doskonałego ciała jest rozwijany. Zaburzenia równowagi hormonalnej powodują stany depresyjne. Tak jak w bulimii i anoreksji, tak w ortoreksji jedzenie tylko „właściwych, zdrowych” pokarmów jest obwarowane systemem kar i nagród.

Każda zgodność z reżimem żywieniowym jest nagradzana, a każde odstępstwo od reżimu jest bardzo karane i powoduje poczucie winy. Podobnie zachowanie diety w klasztorze jest początkowo sposobem życia i filozofią ale może stać się rytuałem i stopniowo prowadzi do kalectwa.

Osoba, która jest ortorektyczna ma poczucie że odżywia się lepiej niż inni, że żyje lepiej niż inni, że kontroluje życie przez ilość zjadanego pokarmu. W rzeczywistości osoba ortorektyczna jest na drodze prowadzącej do zaburzeń hormonalnych, rozregulowania zdrowia fizycznego i zaburzeń nastroju. W
istocie kontrola zjadanego jedzenia pomaga m.in. w regulowaniu agresji, poczucia winy, trudnych wspomnień z dzieciństwa.
Jest możliwość pracy nad tym zaburzeniem w grupie terapeutycznej „Odnaleźć swoją siłę”.
Więcej informacji na stronie

http://aditus.pl/kolejny-cykl-grupy-terapeutycznej-odnalezc-swoja-sile-ktora-rozpocznie-sie-3-wrzesnia-
2022/